Stoelmasseren in een bedrijf. Het was alweer jaren geleden. Ik doe het af en toe in mijn praktijk voor een cliënt, maar een bedrijfsmassage was uit m’n zicht verdwenen. Deze week mocht ik er weer eens aan proeven nadat ik onverwachts een klus aangeboden had gekregen. Nu de Corona hier z’n slechtste tijd heeft gehad, openen de bedrijven hiervoor weer hun deuren. Ergens stonden m’n handen te jeuken om het weer eens te doen. Deze vorm van stoelmasseren is namelijk een klasse op zichzelf. Of eigenlijk, in mijn ogen, een kunst op zichzelf. Tegelijk is het misschien wel een van de meest onderschatte vormen van masseren.
Stel het je even voor. Je hebt de opdracht om in een paar uur tijd bijv. 12 mensen te masseren. Ieder krijgt 20 min. massage en tussendoor heb je twee kleine pauzes. Zo op het oog een overzichtelijke, strak ingedeelde klus, maar in dit schema zit meteen het grootste gevaar. De routine ligt op de loer. Ik heb het hier wel over twaalf individuen, mensen met ieder hun eigen leven, achtergrond en sores. Met verhalen die sommigen ook met je willen delen, hapsnap of meer in een verhaallijn. Als tijdelijk ‘projectmanager’ met een luisterend oor met mensenkennis wil ik een ieder ook zo fris en onbevangen mogelijk tegemoet te treden. Keer op keer. Zonder dat daarbij hun verhaal de massage overneemt, hen tegelijk eveneens bij de les van hun lichaam te houden, te laten voelen wat hierin op zo’n moment gebeurt.
Voor dit laatste wordt bij de stoelmasseur vooral een beroep gedaan op zijn inschattingsvermogen als het gaat om kijken en voelen. Lichamelijk contact kunnen maken is tenslotte ook een prioriteit in dit beroep. Degene die voor je zit geeft zich op dat moment wel aan jouw handen over. Enigszins schuchter in eerste instantie misschien, maar zij laten ‘de aanraking’ toe. Zeker nu na de Corona periode, zo bleek uit de meeste reacties, hunkeren mensen niet alleen naar ‘het normaal’, maar hebben hun lichaam die aanraking te lang gemist. Hoewel de meeste mensen in dit bedrijf een voorkeur hadden gekregen voor ‘thuiswerken’, bleek het nieuws van het opstarten van de stoelmassage een onverwacht hoge opkomst op de werkplek te hebben opgeleverd. Dankbaarder werk kan je op zo’n moment niet doen.
Tegelijkertijd hebben de meeste mensen lichte klachten die ook aandacht vragen. Klachten die vaak neerkomen op schouder/nek en onderrug, maar ook hier geldt het unieke van ieder mens. Geen menselijk lichaam is hetzelfde. En let wel, ik heb hier niet de intake of mijn gebruikelijke, eerste diagnose middelen tot m’n beschikking. Een paar korte vragen over hoe iemand op zo’n moment in z’n vel zit kunnen helpen, maar uiteindelijk komt het erop neer dat je meteen ter plekke de juist invalshoek vindt. Ervaring is hier onontbeerlijk. Want verhalen over mensen die na een dergelijke stoelmassage bijv. een flauwte krijgen zijn er ook. Daar komt bij, de mensen moeten na m’n massage wel meteen weer de werkvloer op. Tenslotte huurt het bedrijf jou in om de mensen niet alleen een welkome afwisseling aan te bieden, maar daarmee indirect ook hun ‘productiviteit’ te verhogen.
Dit werk is misschien wel het beste te vergelijken met een menselijke carrousel die in betrekkelijk korte tijd aan je voorbijtrekt. Gezichten, lichamen, persoonlijkheden, die even ‘hallo’ en ‘dag’ tegen je komen zeggen. Met constant op de achtergrond ‘de deadline’ van de beschikbare tijd, het voortdurend doseren van de eigen energie en het minst blessuregevoelige gebruik van het eigen lichaam. Hou je van de variëteit, de organisatie en verrassingen die een dergelijke carrousel kan bieden, dan kan dit een zeer bevredigende ervaring opleveren. Toen ik gisteren van deze klus terugkwam overheerste één gevoel overduidelijk: ‘I love this job’!